Grensmaas van Borgharen tot Maaseik.

De Grensmaas is een rivier die voor een deel nog haar natuurlijke verloop heeft omdat er geen scheepvaart is. De boten maken gebruik van het Julianakanaal dat parallel loopt. Er wordt op het moment hard gewerkt om van het omliggend gebied ook stukken 'terug te geven' aan de natuur. Als voorbeeld dient de rivier de Allier en de Loire in Frankrijk, daar ben ik eerder geweest en het is er prachtig. De Grensmaas wordt op sommige plaatsen breder, je krijgt daar kiezelbeddingen die soms onder water staan soms niet. Voortdurend veranderende stroomgeulen. Er ontstaat een breed wild natuurgebied, prachtig voor de kanovaarder.
Oók qua veiligheid is er een goede reden voor het project. Het gebied heeft straks als 'waterreservoir' een grotere capaciteit dan voorheen. Hiermee is in de toekomst, als de Maas hoog mocht staan, de waterafvoer beter te reguleren. Dat is natuurlijk een prijzige operatie, die wordt gefinancierd door de verkoop van de ter plekke gewonnen kiezels.

De route.

Met de trein naar Maastricht.
Mijn rugzak met packraft, tent, slaapspullen, kookspullen, eten, water, etc voor 2 dagen (omdat ik onderweg niet in de 'bewoonde wereld' kom).

Vanaf het station in Maastricht loop ik naar de stuw bij Borgharen.

Je moet even omlopen via deze sluis waar het Julianakanaal begint.

Alles klaar en ingepakt..........

.....daar gaat ie.

Aan de belgische zijde deze bizarre villa.

Een packraft vaart natuurlijk anders dan een kajak. Bij iedere peddelslag die je maakt wil het bootje de bocht om. De zware rugzak voorop gaat dat wat tegen. De snelheid is natuurlijk minder dan die van een kajak maar valt me toch niet tegen. Er moet erg goed zijn nagedacht over de vorm van dit bootje bij 'Alpacka', de fabrikant. Met deze bootjes zoek je 'stromend' water op, dat scheelt.

Voorbereidingen om de 'natuurlijke' stroming straks een handje te helpen.

Een grote berg rivierstenen. Ik sprak de veerman van een pontje. De financiering van het project wordt gedaan met de verkoop van deze stenen. Net na de start begon de crisis en stortte de bouwsector in. De geplande vraag naar de stenen viel tegen. Hier ligt dus eigenlijk een soort 'spaartegoed' wachtend op betere tijden.

Aan de voet van het spaartegoed.

Hier zal straks (af en toe) het water stromen.

De stroomversnellingen zijn leuk om te doen, je hoeft niet zo op te passen als met een kajak.

Net nadat je onder de brug van de E314 bent doorgevaren kan je naar rechts een natuurgebied in. Tenminste met de waterstand van nu.

Volgens een verslag van Joery Truyen  moet er een bivakplek zijn aan de monding van het riviertje 'De Geul'. Ik heb dat gemist, toen ik dat doorhad was het te laat. Terugvaren tegen de stroom in is kansloos, daarom ben ik doorgevaren in de hoop vlot een andere geschikte plek te vinden. Die zijn er niet veel.

Een verlaten hippie project. Ze zijn hier ongelooflijk druk geweest. Ik denk dat de boswachter er minder blij mee was.

Ik vind een mooi bivakplekje op een totaal overwoekerd eilandje.

Uitzicht vanaf mijn bivakplek. Een packraft is ook een prima ligstoel.

De volgende ochtend. Ik heb prima geslapen.
Het is altijd leuk, als je de tent voor het eerst opendoet, te worden verwend met zo een uitzicht!

Zonsopkomst.

De 'Bush Buddy' is weer mee, een van mijn leukste speeltjes!

Ik haast me niet met inpakken, ik heb alle tijd vandaag.
Tijd genoeg voor foto experimenten.

Het 'dashboard'. Alles moet natuurlijk vast zitten en waterdicht verpakt zijn. De mok rechts werkt prima als opbergplek voor mijn camera. Die zit vast aan een lang touw, je moet hem snel kunnen pakken en je foto maken voordat de packraft alweer drie keer in de rondte is gedraaid. Zo ligt ie ook met de lens naar beneden (tegen spatwater) zonder kans te beschadigen.

Veel gebeurt er niet op de Grensmaas.
Voor deze dames zal het passeren van een man in een opblaasbootje waarschijnlijk het hoogtepunt van de dag zijn.

De pont bij Berg.

Hier krijg je toch al een beetje het 'Loire' gevoel.

Het fietspontje bij Grevenbicht. De veerman zit in z'n kleine hutje bijna te slapen. Door het sombere weer fietst er vandaag geen hond. We maken een praatje. Het pontje is van Belgie, het wordt door Nederlanders bedient. Op drukke zomerdagen heeft ie wel eens 400 klanten. Vandaag nog niks, dan duurt een dag lang.

Eindpunt!
Mijn plan was om naar het station in Susteren te lopen en daar de trein naar huis te pakken. Dit is dan de beste plek om te stoppen.

Inpakken. De rugzak is een stuk lichter. Geen water en 'andere' drankjes meer.

Hoogste snelheid 16,1 kmh

Ik kom langs een bushalte, het station is nog wel een eindje lopen. Hhhhmmmm....., ik geef me over!

Prachtige tocht. Ik wil hier zeker terugkomen als de natuur een tijdje haar gang heeft kunnen gaan. Het water was nu redelijk hoog, een beetje lager zou leuker zijn, dan zijn er wat meer stroomversnellingen.